Veel dank aan Mieke en aan de Rotary Club in Uden!
Mieke weet veel over dwarslaesies. Eigenlijk heeft ze sinds 2005 24 uur per dag met een hoge dwarslaesie moeten leren leven. Ze raakte verlamd vanaf de nek op de dag dat ze besloot samen met haar zoon een dutje te doen in een nieuw gekochte hangmat. De paal waaraan de hangmat bevestigd was, begaf het. Haar moederinstinct bracht haar kind snel buiten gevaar, maar als gevolg daarvan viel ze zelf met haar nek en kaak hard op de grond.
Het desastreuze gevolg van het gebeurde was een compleet C3 letsel, hetgeen betekent dat ze longfunctie behoudt (in tegenstelling tot sommige mensen die een machine nodig hebben om te kunnen ademen), maar vanaf haar nek niks kan voelen, noch bewegen.
Mieke is echter heel vindingrijk. Naast dat ze voor haar 2 kinderen zorgt (op parttime basis en met enige hulp, natuurlijk!), schrijft ze, schildert ze en maakt ze grappen. Haar spirit verrast iedereen die ze tegenkomt.
Ze vertelt niet aan iedereen dat het geweldig is om met een dwarslaesie te leven en ze wenst het ook niemand toe. Ze vertelt het zoals het is, maar ze probeert er wel het beste van te maken.
Onlangs werd Mieke uitgenodigd om een toespraak te houden tijdens een vergadering van de Uden Rotary club en opnieuw slaagde zij erin om alle aanwezigen te imponeren met haar spirit en kijk op het leven.
De donatie die bij die gelegenheid door de club werd aangeboden, werd royaal toegekend aan de Stichting endParalysis, ter ondersteuning van onderzoek naar het vinden van een remedie voor dwarslaesie.
*Zie Mieke’s boek: PAK me dan… Als je kan. Editie: Boekscout.nl